ΜΠΑΣΚΕΤΕΣ ΠΑΝΤΟΥ

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε να κάνουμε οι άνθρωποι, άντρες/γυναίκες, απ τη στιγμή που στεκόμαστε στα πόδια μας και μας πετάνε μια μπάλα, είναι να την κλοτσάμε. Αυτό έκανα και γώ μικρός μέχρι και λίγο μετά την εφηβεία. Αυτό έκαναν και πολλοί άλλοι, και συνεχίζουν να κάνουν όλα τα ανθρωπάκια που μεγαλώνουν σιγά σιγά. Κάποιοι διαλέγουν να το κάνουν και επάγγελμα και καλά κάνουν είναι πολύ προσοδοφόρο.

Πως γίνεται όμως να κάνεις κάτι μιά ζωή και να μη το κάνεις καλά? Σε γενικές γραμμές. Για μένα δε γίνεται, ή μάλλον δε πρέπει να αφήνουν να συμβαίνει, όσοι το παίρνουν στα σοβαρά. Αν έχεις ταλέντο, φτάνεις κάπου καλά. Αν δεν έχεις, φτάνεις στο να πλαισιώνεις κατάλληλα αυτούς που έχουν. Και όλοι μαζί φέρνουμε το αποτέλεσμα.

Το 2004 ήταν η θεά τύχη μαζί μας (γιατί ούτε 3αρες ούτε 4άρες ρίξαμε για να αποδειχτεί το αντίθετο), αλλά πάνω απ όλα η δύναμη της πρόκλησης μας έκανε να πιστέψουμε πως έχουμε ελπίδες και να αγωνιστούμε, με όποια και όσα όπλα είχαμε, αλλά, με όλη μας την αξιοπρέπεια, κυρίως. Αυτοί είμασταν, αυτό ξέραμε και με λίγο κωλοδάχτυλο της τύχης τα καταφέραμε να το σηκώσουμε. Έτσι απλά. Δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε. Ήμασταν το αουτσάιντερ και γουστάραμε.

Φέτος. Τι έφταιξε? Οι παίκτες? Ο Ρεχάγκελ? Τα πρίμ?

Για μένα αυτό που φταίει είναι η νοοτροπία και η φιλοσοφία γύρω απ το θέμα όλων. Απο που να πιάσω? Πείτε μου μιά μεγάλη ομάδα στην Ελλάδα που να έχει φυτώρια και ακαδημίες. Απο κει ξεκινάει το πρόβλημα. Γιατί αν περιμένουμε να ξαναρθει η τύχη του 2004 θα περιμένουμε για πάααρα πολύ.Τώρα θα γίνω μαλάκας ρομαντικός και προβλεπόμενος αν πώ οτι... «που είναι η πολιτεία, τι κάνουν οι παράγοντες, βάλε λεφτά Υπουργέ, φτιάχτε γήπεδα, φέρτε μας πουτάνες, σφαξτε αρνιά, τζάμπα μπριζόλα, φρι πορν, ΧΧΧ, 666....»

Κι όμως για σκεφτείτε κάτι. Το 1987 όταν πήραμε το Ευρωπαϊκό στο μπάσκετ, (ήμουν τότε, 18), και τα έζησα, καλά δεν ήταν και Κατοχή, απλά τότε εξαφανίστηκαν ξαφνικά, όλες οι αλάνες ποδοσφαίρου, όλα τα αυτοσχέδια, χωμάτινα «γηπεδάκια» ποδοσφαίρου, καλύφθηκαν με μπετό, η άσφαλτο, και μπήκανε ΜΠΑΣΚΕΤΕΣ ΠΑΝΤΟΥ.

Τα παιδιά με τα πρησμένα καλάμια, τα σκισμένα γόνατα, το αποφασιστικό βλέμμα, και τα τρύπια adidas του Karlheinz Rummenige δώσαν τη θέση τους στους «μπζηλούς» με τις βερμούδες και τα Top Ten. Έκτοτε το Ελληνικό μπάσκετ είναι σε μία σεβαστή θέση, παγκοσμίως, με σταθερές αποδόσεις σε έπαθλα και τίτλους, ανεξαρτήτως συνθέσεων, προπονητών, παραγόντων, κυβερνήσεων σε Ευρωπαικό και παγκόσμιο, σε Συλλογικό ή Εθνικό επίπεδο. Και να τα «κλειστά» να τα «ανοιχτά» να οι προβολείς να και οι θεατές απ τις γύρω πολυκατοικίες, να κι ο παππούς με το φανελάκι...που μας έσκιζε τις ποδοσφαιρόμπαλες γιατί του χαλάγαν τις γαρδένιες.

Το ποδόσφαιρο που είναι? Μήπως δεν έχουμε χώρους? Ναι, τώρα που το σκέφτομαι είναι ορεινή χώρα η Ελλάδα...που να βρείς απλωσιά? Στο Θεσσαλικό κάμπο? Τη τρύπα του Καραμανλή μετά τις στροφές της Βάρκιζας, όλοι τη ξέρετε. Αυτή έγινε πριν πολλά χρόνια. Η 2η τρύπα στο ίδιο σημείο έγινε μετά απο πολλά χρόνια απ τη πρώτη. Είχαμε μουνί, αποκτήσαμε και κώλο. Τα Γήπεδα στον Άγιο Κοσμά πως τη γλύτωσαν και δε τα κάνανε κι αυτα μουνί καπέλο, ένας θεός ξέρει. Αλλά και πάλι φαντάσματα έχουν καταντήσει. Και κάποιοι «έξυπνοι» που ξέραν απο μπάλα, του έδωσαν τη χαριστική βολή...ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ 5Χ5!!!

Χμ, έξυπνο, αλλά αρχίδια...

Τι να παίξεις εκεί μωρέ?!?!? Το ποδόσφαιρο θέλει άπλα. Που να παίξεις στο κοτέτσι?

Που να τριπλάρεις? μην ακούτε που λένε μαλακίες, ότι και καλά μαθαίνεις εκεί ντρίπλες αλα Μαραντόνα, οτι γίνεσαι πιο τεχνικός και καλά, και ότι μαθαίνεις πάσες.

Κατ αρχάς δε μπορείς να ρίξεις δυνατό σουτ, μακρινό, ώστε να μάθεις, δε μπορείς να σεντράρεις, μακρυά, ώστε να μάθεις, δε μπορείς να αναπτύξεις, πλήρη τακτική μιας 11αδας, ώστε να μάθεις, δε μπορείς να τρέξεις και να αποκτήσεις, πνευμόνια, γιατί μόλις τελειώσεις απ αυτό γεια σας, δεν υπάρχει time out στο ποδόσφαιρο, ούτε 100 αλλαγές, ούτε είναι 30 μέτρα το γήπεδο, αλλά 80...

Πάνε εκεί τώρα κάτι άτομα και νομίζουν ότι κάτι κάνουν. Για μένα η μπάλα ή το ποδόσφαιρο τελείωσε το ’87. Έπαιξα μπάσκετ δε το κρύβω. Τι να έκανα, είχα ενέργεια και έπρεπε να τη βγάλω. Ήθελα να τρέξω. Να πηδήξω...ναι...Αλλά ήμουν κουμπούρας... Δε κατηγορώ το μπάσκετ. Αλλά α γαμήσου κιόλας.

Σε διάφορα ταξίδια στην επαρχία, βλέπω κάτι χωμάτινα γηπεδάκια, με κάτι σκουριασμένα δοκάρια, και δίχτυα βρακολάστιχα, με λίγη χλόη να φυτρώνει δειλά δειλά γύρω γύρω και με πιάνει μιά μελαγχολία, μα μια μελαγχολία...κοιτάω γύρω μου αλλά που να βρώ 21 κωλόπαιδα να παίξω. Και τα χωριά έρημα, σαν τα γηπεδάκια τους.

Θυμάμαι στο χωριό του πατέρα μου, μικροί παίζαμε στη «πλατεία» του χωριού. Όταν λέμε πλατεία εννοούμε το παλιό εγκαταλελλειμένο σχολείο με την αυλή του που βρισκόταν στο κέντρο του χωριού με την αυλή 30 μέτρα μήκος ωφέλιμο και 20 πλάτος, με τα ξαχρίσματα, που στα δεξιά όπως κοιτάμε το σχολείο είχε φυσικό όριο μια σειρα κυπαρίσια, ένα γέρο πλάτανο κοντά στη κυρίως πόρτα και λίγο δεξιά, όπου το χρησιμοποιούσαμε ώς το ένα δοκάρι του «κάτω τέρματος», κι ας είχε περιφέρεια 3 μέτρα (που σημαίνει ότι ξεχνάμε το δοκάρι και μέσα), και για το άλλο δοκάρι βαζαμε ότι βρίσκαμε.

Στην πάνω μεριά είχε 2 δέντρα, απροσδιορίστου είδους, έτσι μια λίγο Τιμ Μπάρτον κατάσταση, που τα είχαμε ώς το «πάνω τέρμα», όπου εκεί στα πανυγήρια και το Πάσχα, γινόντουσαν οι σφαγές των ζώων να φάει η φυλή μας, έρεε το αίμα, δε παίζαμε για κάνα 5 μέρες. Άσε που ερχόντουσαν κάτι αγρότες εκεί και παρκάραν τα μουλάρια. Που να πλησιάσεις μετά, να φας κάνα κουτουπιέ απ το μουλάρι, θα το κάνεις μεταγραφή στον Πανιώνιο μετά. Και που λέτε γιατι λέω πάνω και κάτω τέρμα, επειδή ο χώρος είχε και κλήση και χώμα με πέτρες κάτω. Έπεφτες και σε έπαιρνε το 166 κατ ευθείαν. Ήταν ελαφρώς κατηφορικά. Με ούριο άνεμο δηλαδή ένα δυνατό σουτ δεν είχε τίποτα να ζηλέψει απο ενός επαγγελματία... Τέλοσπάντων, εκεί παίζαμε. Να βλέπεις τώρα ομάδες, ο ένας να φοράει αθλητικά ο άλλος σκαρπίνια, ο άλλος γαλότσες, ο άλλος αρβύλες, ο άλλος σαγιονάρες, μια AllWeather κατάσταση, ανεξαρτήτως εποχής. Όποιος πέρναγε απο κεί, είτε πήγαινε στη δουλειά, είτε σε γάμο, ένα σουτ θα το ριχνε. Ο καλύτερος είχε σκάσει με σαμπώ μπλέ και έπαιζε, με μαγιώ πριν πάει για μπάνιο...

Αυτές ήταν, ή, μάλλον και να παραμένουν οι «Ελληνικές υποδομές» και τα «φυτώρια» που τροφοδοτούν το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Πως να μη ξεσκίζονται στις μεταγραφές μετά οι ομάδες μας. Σε μια μέση Ελληνική ομάδα παίζουν 4 ξένοι βασικοί κυρίως σε επιθετικά πόστα. Οι έλληνες είναι στα μετόπισθεν. Που ούτε κι αυτό το κάνουμε καλά. Καθόμασταν και κοιτάγαμε τους Σουηδούς και παίζαμε τρίλυζα. Ρε μπας και τους περάσαμε για το ΙΚΕΑ? Περιμέναμε λέει να ανοίξουν τους διαδρόμους να ξεμαρκαριστεί ένας να του δώσουμε πάσα και να βάλει γκολ... !!! ... Καλά εντάξει, τη σακούλα μη ξεχάσεις.

Αν τα τζάμια δε αρχίσουν να ξανασπάνε απο μπάλα ποδοσφαίρου, δε θα ξαναδούμε την Ομόνοια βράδυ παιδιά. Κοιτάχτε να μην έχετε απαιτήσεις εκτός απ το να παίζουμε αξιοπρεπώς.